Weg met de dogma’s: wat België wél nodig heeft

Waarom zijn de groenen tegen kernenergie? Waarom denkt de N-VA dat België zes regeringen nodig heeft? Waarom hoor je socialisten zelden over het activeren van wie vastzit aan de onderkant van de samenleving? Waarom zien liberalen elke belasting als per definitie overbodig? Waarom blijven christendemocraten blokkeren op ethische dossiers?

Het antwoord is even eenvoudig als frustrerend: dogma’s.

Politieke partijen denken zelden in het algemeen belang. Ze denken aan hun achterban, hun score in de peilingen, hun interne evenwichten. Ze plezieren liever hun eigen kiezers dan het land vooruit te helpen.

Zelfs individuele politici die beter weten, botsen op de grenzen van de partijlijn. Want afwijken van het dogma betekent: risico op afwijzing, verlies van postjes, imagoschade bij de eigen achterban.

Geen visie, maar uitruil

Bij coalitievormingen wordt dat pijnlijk zichtbaar. Partijen met tegenstrijdige ideologieën worden aan één tafel gezet, maar in plaats van te bouwen aan een gemeenschappelijke visie, krijgt iedereen gewoon ‘iets’. Zo mag Conner Rousseau zijn meerwaardebelasting doorduwen (een draak van een maatregel die haar doelpubliek mist), Georges-Louis Bouchez krijgt zijn beperking van de werkloosheidsuitkeringen (een terechte ingreep, maar zonder sluiting van achterpoorten weinig effectief), en Theo Francken mag miljarden uitgeven aan F-35’s. Dat is geen beleid. Dat is koehandel.

Het kán anders

Wie zegt dat fundamentele hervormingen onmogelijk zijn, kijkt niet goed. Neem Nederland in de jaren ’80. Onder leiding van Wim Kok werd de beroemde Wassenaar-akkoord gesloten. Dankzij een gedeelde visie, gedragen door vakbonden én werkgevers, werd de basis gelegd voor structurele hervormingen. Vandaag: minder dan de helft van onze staatsschuld, een vijfde van ons begrotingstekort, meer welvaart, minder armoede.

Of kijk naar Singapore, onder Lee Kuan Yew. In drie decennia transformeerde hij een arme ex-kolonie in het rijkste land van Azië (gemeten naar BBP per capita). Ja, zijn stijl was autoritair, maar zijn resultaat was ongezien.

Wat Singapore deed? 4 dingen:

1. Een kleine, competente en goed betaalde overheid, ten dienste van haar burgers.

2. Het aantrekken van buitenlandse talenten en ondernemingen.

3. Maximale individuele ontplooiing via wereldtop-onderwijs.

4. Massale investeringen in infrastructuur die bedrijven in staat stelt om waarde te creëren.

   
   

Wat houdt ons tegen?

België heeft alle troeven in huis om te slagen. Maar we blijven hangen in partijpolitieke spelletjes en persoonlijke ambitie. Wat we nodig hebben, zijn politici die verder durven kijken dan de volgende verkiezingen. Die hun ego en partijdogma even parkeren — en kiezen voor het land.

Dat betekent:

• Dat Bart De Wever zijn onafhankelijkheidsdroom loslaat en ijvert voor één goed bestuur voor heel België.

• Dat socialisten durven hervormen — ook binnen de overheid — en hun geloof in altijd maar hogere belastingen herzien.

• Dat liberalen erkennen dat iedereen zijn fair share moet bijdragen, en dat ook fiscale sluiproutes aangepakt moeten worden.

België is één van de zwaarst belaste landen ter wereld. Maar niet iedereen draagt bij. Daar ligt het echte probleem. Het is tijd voor beleid op lange termijn. Voor hervormingen die werken. Voor moedige keuzes.

Niet voor de partij. Niet voor het ego. Maar voor het land.